Fikmin #Manéhna#

"...Abégé tua, tingkahmu semakin gila..." manéhna ngagéol metakeun panyanyi dangdut nu keur manggung. Sukuna nu katuhu ditaékeun kana dipan, kalangkang buukna nu ngombak banyu ririaban na palang dada.

Bari lalanggiran kuring nyéréngéh, ningalikeun.

"Hu..h! Masih mau digoyang?" Manéhna ngelétan bari leungeun katuhuna nyolodor, metot kuring, sina nangtung. Kuring merod.

"Ah ayah mah..." manja, manéhna ngagarieng, tapi tuluy hanjat kana kasur, ngarangkul punduk. 

Peuting beuki simpé. Kararas jeung sasatoan peuting ngadedempés lir méré lolongkrang kana keteg jajantung nu beuki ratug. Jero sirah kukurilingan haroshos manéhna, ngaléléwaanan.

"Hayu atuh Aa..."

Kacahayaan bulan nu moncor tina érang-érang jeung carangcanga bilik kamer, balati gugurilapan na luhureun bantal , nutupan sirah manéhna nu baloboran.

Nu Balik ti Panyabaan

Ceu Néndén geus anjeucleu, diuk dina motorna nu distarndarkeun. Tayohna geus rada lila nungguan. Seukeut neuteup kuring nu karék anjog. Teu katémbong kasono dina teuteup, sikep jeung ucap-ucapanna, najan leuwih ti lima taun teu panggih jeung kuring, salaku adina. Enya, geus béda. Ceu Néndén geus kapanggih hirupna. Salakina geus diangkat jadi PNS. Imah pageuh kandaraan boga, hirup taya kakuranganana.

"Tah ka lebah dinya...!" Curukna bentik, nunjuk ka lebah tégalan nu rembet.

Ngaléngkah bari rambisak, ngasruk nyuay-nyuaykeun eurih nu lantis ku cihujan. Dipirig réangna sasatoan nu marulang tas bubuara. Layung ngempur na sela dangdaunan. Kuring anjog ka lebah tangkal kiara. Angin ipis ngahiliwir, langit bengras, manuk-manuk sukan bungah. Tapi hatékuring muwuh asa disiksik. Kasedih, kapeurih, kahanjelu, ranceb nusuk jajantung. Nyegruk nyaluuh kana pajaratan indung nu ngajembrung.